Ben 1 defa bayılmalı nöbet geçirdim.
İş arkadaşlarımla bizim evde toplanacaktık gece geç yatmıştım sabahda erken kalktım ataklarım vardı aldırmadım işlerimi yapmaya çalıştım çok şiddetlendi yine aldırmadım misafir odasındayken bayılmışım bi güzel dilimi ısırmışım (2 hafta yemek yiyemedim nasıl ısırdıysam:lolsırtımıda orta sehpaya çarpmışım 2 ay sırt üstü yatamadım 1 ay rahat oturup kalkamadım heralde kaburgalarım zedelenmiş biraz kendime gelmişim yerden kaldırıp koltuğa yatırmışlar bi güzel uyumuşum,uyandığımda hiç bişey hatırlamıyodum anneme beni neden uyandımadınız diye söylendikten sonra annem neler olduğunu anlattı(beni yerde yatarken görünce öldüğümü zannetmiş ,canım kıyamam ben ona) hadi canım sizde diyip dalga geçmiştim sonra zorla abim dr götürdü ben hala misfir gelecek diye itiraz ediyorum o gün tomografi çekildi biz hastanedeyken herkes eve toplanmış ev sahibi yok ortada, büyük rezalet!!!! Acılarımın farkına varmadan misafirleri ağırladım onlar gitti ben yatağa düştüm her yanım ağrımaya başladı Ve hayatımı ertelediğim,derin sessizliklere büründüğüm 1,5 yıl başlamış oldu.Ama bugünüme şükürler olsun artık iyiyim birde ilacı kesebilsek,onunda zamanı gelecek inanıyorum buna.....(beni hikayemde bu işte)

çok geçmiş olsun şule ..dilyarası hiçbirşeye benzemiyor.. düşündükçe tüylerim diken diken oluyor.. sen o haldeyken bile nasıl misafirleri düşünüyosun..bravo...banada olmuştu kemiklerimin hepsi ağrımıştı .. bilerek ilacımı 4 gün almamıstım sonra hastanede açıyosun ..ama tuaf olan hiç bir yerinin kırılmaması korunuyoruz sanırım.. tekrar geçmiş olsun

micesen
Şule Karadenizli. Dikkatini çekerim.
Onların kadınları tanıdığım kadarıyla öyle hastalıklara felan pabuç bırakmazlar.

Bilirim benim yaşadığım mühittede karadenizliler var ....annemde bana devamlı biraz güçlü ol diyor... uğraşamıyorum..

şimdi düşünüyorumda her nöbet geçiren insan gibi bende yatıp dinlenseydim eğer,nöbetler benimde yakamı bırakmazdı belki,ona aldırmadan o gün hayatıma devam ettiğim için benden memnun kalmadı galiba misafir gibi ağırlamadım ya heralde bozuldu bana 3,5 yıldır uğramıyor,şaka bir yana aslında tahmin ettiğiniz kadar güçlü değilim ben sadece savaşmaya çalışıyorum kendimi epilepsi ile yaşamak zorunluluğuma inandırıyorum (bazen çok zorlanıyorum)bizler için hayat kolay değil.